Partyzone "Падаць і ўзлятаць" (+аўдыё)

Четвертый студийный альбом победителей "Басовища 2002".

0:00

0:00

Play / pause

< previous

> next

volume

> shuffle

> shuffle

• Partyzone - Розум 06:34
• Partyzone - Богі далі мне імя 08:07
• Partyzone - Далеч кліча 04:29
• Partyzone - Падаць і ўзлятаць 05:18
• Partyzone - Я раблю сам 05:00
• Partyzone - Пакута 05:59
• Partyzone - У памяці маёй 05:24
• Partyzone - Вера 06:48
• Partyzone - Мы ляцім 04:39

< previous

> next

инфо

Словы і музыка – Цылікаў Яўген Аляксандравіч

MP3-бонус – альбомы "Can't Fly" (1996), "Трэба рабіць" (2002)

где взять

Приобрести CD в гипермаркетах "Гиппо", "Bigzz", "ProStore" и др. торговых точках – полный список

мнения экспертов

Олег Климов

оценка: 7,00

Еще одни восставшие мертвецы. Группа изредка выступает, тем и ограничивая свое присутствие в отечественном рок-н-ролльном сегменте, забив на выпуск альбомов, а тут зачем-то пластинку издала.

И делать это стоило. Хард-н-ню метал, мелодичный, насколько это возможно, что-то там в текстах отвечающее постоянно сегодняшней национальной ситуации, естественно, с философским оттенком. Падений у команды хватало, взлетом данный диск точно не будет, так как настоящее и будущее коллектива зависит только от настроения и здоровья ее идеолога Евгения Циликова. А он и в депрессию впасть любит, и стакан оседлать, и больничную койку освоить.

Здоровья ему во всех этих аспектах и желаю. Прежде всего. Будет оно, и "патизоны" более активно себя проявят в нашем роке. В очередной раз. До следующего исчезновения. Хм. Да?.. Что новенького в звучании услышал? В композициях появился отчетливый крен в сторону их продолжительности, хэви-арт-составляющей.

Experty.by

Сергей Будкин

оценка: 5,00

Пераможцы "Басовішча-2002" нагадалі пра сябе чацьвертым нумарным альбомам. Гурт сапраўды можна было падзабыць – ад часу іх папярэдняга дыску "Сьмерці няма" мінула ўжо шэсьць гадоў. У сваёй новай працы Partyzone нічога кардынальна новага не прапануюць. Гэты яўна чаканы іх прыхільнікамі альбом запісаны ў цяжкарокавым рэчышцы з тэкстамі пра жыцьцё і сьмерць. Можна нават сказаць пра фірмовасьць стылю "партызонаў", які стварае даміноўная гітара аўтара ўсіх песьняў Яўгена Цылікава і трохі адчужаны голас Дзяніса Вячэрскага, што прамаўляе сэнтэнцыі пра веру і пра розум, якія, праўда, на вокладцы прачытаць немагчыма празь няўдала абраны шрыфт.

Усё гэта стварае атмасфэру прыгнечанасьці, якая трохі разбаўляецца, хіба калі Цылікаў бярэ ў рукі акустыку ("Мы ляцім"). Найбольш жа прыгнятае трэк на восем зь лішкам хвілінаў "Багі далі мне імя", пабудаваны вакол "Танцу рыцараў" Пракоф’ева (што аніяк не пазначана на вокладцы). Гэты масіўны і патасны нумар праглынуць цяжкавата. Пяецца пра "намер зьмяніць краіны лёс", але настолькі тое млява падаецца, што не абнадзейвае зусім. У прынцыпе, такое адчуваньне перасьледуе цягам праслухоўваньня ўсяго дыску. Некалі Вячэрскі засьведчыў удалай песьняй "Маё сэрца", што ў яго файна атрымліваюцца прыземленыя рок-баляды, але ў яго вусны ўсё роўна ўкладаюць тэксты пра цёмныя сілы.

Не ўдалося на дыску "Падаць і ўзьлятаць" напоўніцу перадаць і канцэртнай энэргетыкі гурта. Partyzone – някепская жывая каманда, у якую ўваходзяць моцныя музыкі (іх прозьвішчы чамусьці таксама не пазначаныя на вокладцы), але на запісе таго не адчуваеш. Агульнае адчуваньне нейкай недаробленасьці ўзмацняе неахайная вокладка. Найлепшыя песьні з дыску – "Розум", "Я раблю сам", "Мы ляцім".

Budzma.org

Дмитрий Подберезский

оценка: 5,00

Той самы выпадак, калі давялося праслухаць альбом не адзін раз, каб нарэшце склалася аб ім нейкае больш-менш выразнае меркаваньне. Тое і было зроблена, хоць праз нейкі час я якраз і ўсьвядоміў, што тое меркаваньне так і застаецца для мяне нейкай недасягальнай мэтай.

Па-першае, мне падалося, што музыкі групы, калі і ставілі перад сабой пэўную музычную звышзадачу, так і не адшукалі найбольш прамых, бліжэйшых шляхоў для таго, каб дасягнуць мэты. Ці не адсюль нейкая стылістычная стракатасьць, што адбілася, як мне падалося, і на сырых часам аранжаваньнях, на нейкіх не зусім для мяне зразумелых віхляньнях ад, скажам, мэталічных гітарных "запілаў" да ледзь ня чыста электронных эфектаў, што ўзятае разам гукавой гармоніі аніяк не стварае?

Па-другое, зафіксаваў, што тэксты песень чым далей, тым больш перастаюць успрымацца. Прычына, як мне падалося, – яўна залішні закладзены ў іх пафас ("Падаць і ўзлятаць", "Вера"). І пафас гэты прыўнесены, як мне здаецца, з дастаткова далёкага ўжо мінулага, з тых часоў, калі, здаецца, найбольш гэтым вызначалася "Ария", а цяпер па інэрцыі працуе Кіпелаў ("Я свободен!"). Неяк мяне гэты пафас не толькі не кранае, хоць і чапляе, здавалася б, важныя, надзённыя тэмы, але й проста раздражняе. Ажно настолькі, што на памяць прыходзіць выраз кшталту "гучны інфантылізм".

Вышэй ужо закранаў момант пэўнай аранжавальнай кашы. Аднак і тут заўважаюцца прыемныя выключэньні, хоць і далёка ня ў той колькасьці, якую б хацелася чуць. Вось, скажам, у "Далеч кліча" вельмі да месца гучыць акустычнае (як пачулася) гітарнае сола. Проста і з густам. На жаль, такіх прыкладаў вельмі мала. У прынцыпе, дастаткова лягічна пабудавана на баляднай аснове песьня "Пакута", але бліжэй да канца таксама ўтвараецца нешта падобнае да хаосу. І не каб як мага прасьцей! Наадварот, гукавое, інструмэнтальнае нагрувашчаньне і тут урэшце даецца ў знакі!

Ужо не зьдзіўляе адсутнасьць на вокладцы інфармацыі пра тое, дзе й калі пісаліся песьні, імя гукарэжысёра, дзе мастэрыліся і зводзіліся запісы, хто гэтым займаўся, склад калектыву, хто прыдумаў гэткі невыразны дызайн. Нарэшце, крайне не салідна музыкам (выдаўцу) было не згадваць, што ў песьні "Богі мне далі імя" выкарыстана чужая музыка. Я разумею, што клясык неяк перажыве, але і такая пазнака – прыкмета "стандарту" выданьня музычнага дыску. А з гэтым у Беларусі – бяда суцэльная!

Experty.by

Дмитрий Безкоровайный

оценка: 4,00

Четвертый студийный альбом группы, которая когда-то пыталась первой в Беларуси освоить стилистику Rammstein (диск "Трэба рабiць", 2002), представляет собой набор эпических композиций, в которых доминирующая хард-роковая основа иногда переплетается с современным тяжелым гитарным звучанием и процессорами-синтезаторами.

В сравнении с предыдущим альбомом ("Смерці няма", 2005) песни стали длиннее, насыщеннее, пафоснее. При этом тут нет хитов вроде памятного дуэта с Русей "Маё сэрца". Получился единый монолит, практически хард-рок-опера о гнетущей тоске, охватывающей лирического героя при взгляде на современный мир ("Ты паглядзі ў акно / ды падзівіся ў люстэрка / Вакол адно яно / І няма полымя ў сэрцы"), а также героическом желании эту ситуацию изменить ("Запалі іскру агня /Вымеці смецце").

Что ж, от "Падаць і ўзлятаць" мир точно не изменится – альбом вряд ли всерьез тронет даже адептов стиля. С одной стороны все эти ходы, интонации и образы слишком заезжены и избиты, с другой – мешает неряшливый звук и неблагозвучный вокал, с которым за эти годы свыкнуться так и не получилось. На этом фоне музыка Прокофьева в "Богi далi мне iмя" кажется какой-то неудачной пародийной выходкой. Альбом-иллюстрация для термина "дремучий хард-рок", хотя наверняка бывает и хуже.

Experty.by

ВНИМАНИЕ!

Каждый пользователь может выставить свою оценку этому диску в течение 15 дней с момента публикации рецензии. На основе оценок зарегистрированных пользователей будет вручена отдельная награда "Experty.by" по итогам 2011 года.

Выставить оценку можно зарегистрировавшись на Experty.by ИЛИ залогинившись на сайт с помощью данных вашего эккаунта на любой из следующих социальных сетей: Facebook, Вконтакте, Livejournal. Затем зайдите на эту же страницу и выберите нужную оценку в специальном блоке. Вы можете также оставить свой комментарий.