Паліна Рэспубліка: "У мяне з гэтым космасам яшчэ ў дзяцінстве былі справы"

Пра Паліну Паланейчык раптам загаварылі трохі больш за паўгады таму. Пасьля яе перамогі на фэстывалі "Бардаўская восень" відавочцы сталі настойліва раіць сваім фрэндам у сацыяльных сетках зьвярнуць увагу на творчасьць гэтай студэнткі Акадэміі Мастацтваў. За некалькі месяцаў пра Паліну гаварылі і напісалі так шмат, што цяпер падаецца, нібы ўсё гэта пачалося вельмі даўно. 18-гадовая Паліна Рэспубліка – новы герой сэрыі інтэрвію Generation.by "Кім я стану, калі вырасту".

***

Я нарадзілася ўвесну 1994 году ў Менску, гэта быў радзільны дом, што на Акадэміі навук, палата знаходзілася на 3-м паверсе. Матуля нарадзіла мяне ў 21 год, тату было столькі ж. Зараз маці гадуе дзетак, бо ў мяне 2 браты: 2 і 6 год. Бацька мае сваю фірму, робіць ёлкі ды розныя навагоднія радасьці.

АДНОЙЧЫ Я ХАЦЕЛА СПАЛІЦЬ СВОЙ ЛОЖАК

У дзяцінстве мне ўсё было вельмі цікава. Я любіла нешта падпаліць, зламаць. Зараз, канешне, гэтага менш.

Аднойчы я хацела спаліць свой ложак. Проста абляпіла яго плястылінам і вырашыла, што лягчэй будзе спаліць яго, чым чысьціць рукамі.

Калі браць у рукі фарбы, то я намалявала б сваё дзяцінства ў яркіх зялёных, жоўтых і блакітных колерах.

"ЖАНЧЫНА, ЖАНЧЫНА, ВАМ БЫ ТРЭЦЯГА ЯШЧЭ"

Прэзыдэнт лічыць, што я з шматдзетнай сям'і, але ж так атрымалася, што матуля нарадзіла майго першага брата, калі мне было 11, а другога – калі мне было 16, таму я лічу, што я, матуля і тата – дарослыя і ў нас двое дзетак.

Зьяўленьне брацікаў вельмі моцна паўплывала на маё жыцьцё. Гэта з аднаго боку, адказнасьць, але ты ня можаш заўсёды быць зь імі сур'ёзнай, таму маё жыцьцё падзяляецца на вельмі дарослую Паліну і вельмі недарослую Паліну. Бывае, ты як вар'ятная птушка носісься па кватэры, а бывае, на вуліцы да цябе зьвяртаюцца "Жанчына, жанчына, Вам бы трэцяга яшчэ".

ДОБРЫ НАСТРОЙ, КАЛІ Я АДЧУВАЮ СЯБЕ ЗАНЯТАЙ

Быў час, калі я казала ўсім, што хачу стаць "учителем". Потым нейкі правал, але я вельмі хвалявалася ў дзіцячым садку і школе з нагоды таго, што ня ўмела маляваць. Усе мае сяброўкі ўмелі і хацелі стаць дызайнэрамі, а я ня ўмела. Мне гэта не падабалася і адпаведнага жаданьня стаць дызайнэрам у мяне не было. Ну як гэта, ня так як усе?

Я спрабавала сябе ў ролі журналіста, пісала артыкулы ў газэты кшталту "Юный спасатель", але калі напісала свой апошні артыкул пра бульбу, то вырашыла, што гэта не маё. Потым у тэатры трошкі пайграла і падумала пра Акадэмію мастацтваў, я хадзіла на курсы, але ж мне падалося, што я расчаравалася. І тады я вырашыла паступаць у наргас на "дырэктара аграпрамысловага комплексу".

Я сапраўды лічыла, што творчыя спэцыяльнасьці не для мяне. Але ж паступіла ў выніку ў Акадэмію мастацтваў. Праўда, ня ведаю, які зь мяне рэжысёр атрымаецца :)

Час ад часу мяне пужае, што я навучаюся ў Акадэміі Мастацтва, мне здаецца, што я ня скончу гэтыя тры курсы, бо тут таксама патрэбна аддаваць сябе на ўсе 100. А я не магу быць адначасова і ў музыцы, і ў рэжысуры.

У маім жыцьці заўсёды было ўсяго шмат і, бывае, падаецца, што так усё надакучыла, што вось-вось – і пашлеш усё. Але ж калі ты разумееш, што зрабіў усё, што ад цябе патрабуюць і нават больш, то адчуваеш неймаверны кайф.

У мяне добры настрой, калі я адчуваю сябе занятай.

МАЯ САМАЯ ДРЭННАЯ ЗВЫЧКА – НІЧОГА НЕ РАБІЦЬ

Ёсьць рысы характару, ад якіх я хацела б пазбавіцца, але ж безь іх я буду ня я. Калі не было б нейкіх дрэнных рысаў, напэўна, не было б чагосьці станоўчага, бо гэта своеасаблівы ланцужок. У чалавеку ўсё гарманічна. Тыя рысы, якія перашкаджаюць жыцьцю, можна зьмяніць, галоўнае - працаваць над сабой.

Мая самая дрэнная звычка – гэта нічога не рабіць. Калі браць наркотыкі, цыгарэты ці алькаголь, дык не магу казаць, што заўважала за сабой прыхільнасьці да чагосьці такога.

МЕЦЬ ЖАДАНЬНЕ І МІНІМУМ ЗДОЛЬНАСЬЦЯЎ

Я пачала займацца музыкай ужо ў нулявым клясе. Сьпявала ў хоры. Мяне заўважыла адна наша настаўніца – і я пачала сьпяваць асобна. У першым клясе я пайшла займацца на фартэпіяна.

Бацькі мяне падтрымліваюць, мы збольшага разумеем адзін аднаго, гэта вельмі істотна.

Самае галоўнае для таго, каб пачаць займацца музыкай – гэта мець жаданьне і мінімум здольнасьцяў. Зараз музыка ня мае рамак, якія былі яшчэ год 10 таму, кожны можа знайсьці тут нешта сваё і разьвівацца.

КАХАЮ ІХ ЯК ЛЮДЗЕЙ

Музыка – найвялікшае каханьне ў маім жыцьці. У мяне ёсьць два вялікіх каханьня – да музыкі і да Беларусі. Я не кажу, што люблю, бо насамрэч кахаю іх як людзей.

З музыкай стасункі як з чалавекам, яна можа быць з табой, а можа і ня быць. І ты падпісаны на тое, што ўсё жыцьцё будзеш пакутаваць безь яе. Музыка – як жанчына. Яна можа прыходзіць да цябе, сыходзіць, але ж безь яе табе нават дыхаць складана. У мяне зь ёй стасункі нашмат складаней, чым нават з хлопцамі.

У музыцы мне больш за ўсё падабаецца адчуваньне космасу. Ты сядзіш на канцэрце, ёсьць музыка і ты, паміж вамі каханьне, ты ляціш, бо ты ўжо не чалавек – і ўсё, гэта сапраўднае шчасьце.

Я вельмі радуюся, калі ў мяне ёсьць новыя песьні. Калі ты маеш свой стабільны рэпэртуар у 25 песень і сярод іх будзе хоць адна песьня, якую выконваеш у межах толькі сотні разоў, то гэта надае смак таму, што ты робіш, бо бывае ён прытупляецца

Самае страшнае ў музыцы – калі ты спыніўся і не разьвіваесься.

У мяне ёсьць праблема: я дагэтуль не магу як прафэсійны музыка карыстацца сцэнічным вобразам. І на сцэне, і ў жыцьці я ёсьць я, безь нейкіх там разьмежаваньняў.

"ПРЫЙДЗЕ ЧАС – І ЦЯБЕ НЯ БУДУЦЬ КЛІКАЦЬ"

Ёсьць адмоўныя бакі ў творчасьці, у папулярнасьці. Калі сядзіш "Укантакце" і разумееш, што твае словы прачытаюць зараз чалавек 800, за тваім кожным крокам можа нехта сачыць – ад гэтага бывае вельмі няўтульна.

Калі ты жадаеш быць вядомым і нарэшце маеш трошкі гэтай вядомасьці, разумееш, што гэта ня тое, што ты хацеў і ты не атрымліваеш ад гэтага тых пачуцьцяў, якія хацеў атрымаць. І бывае, губляесься ў гэтым, бо здаецца – вось тое, што хацеў, але ж ты больш не жадаеш гэтага. Так што ў кожнай мэдалі ёсьць адваротны бок, як, прынамсі, ва ўсім жыцьці ёсьць нешта добрае і ня вельмі добрае. Усё ж так пабудавана ўсё.

Мне ня раз казалі вядомыя музыкі, што ня трэба адмаўляцца ад канцэртаў, бо прыйдзе час – і цябе ня будуць клікаць.

Але ж у мяне не бывае жаданьня кінуць усё, не, ні ў якім разе. Бывае, проста хочацца ляжаць дома і нічога не рабіць. Гэта пытаньне будзе актуальным праз год прыкладна дзесяць, калі, магчыма, я буду нешта зь сябе ўяўляць, а зараз… ну хто я такая? Ведаюць мяне ў пэўных колах - і ўсё.

У МЯНЕ З ГЭТЫМ КОСМАСАМ ЯШЧЭ Ў ДЗЯЦІНСТВЕ БЫЛІ СПРАВЫ

Мяне натхняюць прыгожыя беларускія словы, прыгожыя гукавыя спалучэньні. Ёсьць такі стан, які вельмі складана апісаць, у якім ты эмацыйна тонка адчуваеш рэчаіснасьць, так званы, космас. Я шмат калі кажу, што песьні – яны прыходзіць зь неба. Адчыняецца партал – і да цябе прыходзяць песьні.

У мяне з гэтым космасам яшчэ ў дзяцінстве былі справы, калі доктар даслаў мяне да псыхіятра.

Проста аднойчы ў мяне балела галава і на пытаньне цётачкі "Як яна табе баліць?", я адказала, што так вось "коль-коль", нібыта нейкія сыгналы ідуць і пасьля расходзяцца па галаве. Пасьля гэтага мяне прапанавалі звадзіць да псыхатэрапэўта на праверку.

А ўвогуле, на ўсё патрэбна глядзець з усьмешкай.

НЕ БЫЛО АДЧУВАНЬНЯ "МАЯ ШКОЛА – МАЯ КРЭПАСЬЦЬ"

Я не магу казаць, што ў школе ў мяне было шмат сяброў. Не было такога адчуваньня, як кажуць "мая школа – мая крэпасьць". Аднаклясьнікі былі добрымі людзьмі, але засталося толькі 1-2 чалавекі, зь якімі я пэрыядычна сустракаюся.

Ёсьць людзі, якіх я называю "твае людзі", іх няшмат, але ж калі такіх сустракаеш, гэта злучэньне душаў. І ўжо ўсё адно, якія яны, бо яны твае.

А вось аднакурсьнікі – гэта першыя, хто мяне падтрымаў. Яны паспрыялі таму, што на сустрэчах і кватэрніках я пачала сьпяваць. Дагэтуль я сьпявала амаль толькі для сябе.

Частка аднагрупнікаў заўсёды на маіх канцэртах, што вельмі прыемна. У нас дэмакратычныя стасункі ў групе.

Я шчасьлівая, што творчасьць прынесла мне шмат новых знаёмстваў і прыгодаў. Ты лічыш усіх людзей, зь якімі сустракаесься, ня проста знаёмымі, а сябрамі, якія былі заўсёды.

Дрэнна, што зараз шмат у каго існуе такое меркаваньне, што калі жадаеш чагосьці дасягнуць, то патрэбна быць сьцервай. Я гэтага не разумею і такіх людзей не люблю.

БОГУ ГЭТА ПАТРЭБНА, КАБ ЗАПАЛЬВАЦЬ СОНЦА

Патрэбна жыць, каб выпрацоўваць пазытыўную энэргію. Бо Богу гэта патрэбна, каб запальваць сонца :) У параўнаньні з космасам мы – нішто.

У мяне ёсьць такая аснова як Паліна-жанчына, як Паліна-маці, таму дзеці і сям'я для мяне – гэта неад'емныя часткі шчасьця. Усё будзе, у свой час.

Аднойчы я спытала ў таты, што ёсьць шчасьце? На што ён мне адказаў: "Калі ў цябе нарадзіўся сын – гэта шчасьце. Але ж калі ты вельмі хочаш у прыбіральню і …вось, нарэшце! Гэта таксама шчасьце". Таму трэба жыць, каб быць шчасьлівым.

Я разумею, што мінулы год мяне вельмі зьмяніў, я стала іншым чалавекам. Было і шчасьце, была і эўфарыя. Толькі ніколі іх нельга блытаць.

Памятаю, калі пасьля "Бардаўскай восені" мне пачалі пісаць людзі, я была пад такой эўфарыяй, што мне давялося піць валяр'янку, каб спаць ноччу. Гэта вельмі складанае пачуцьцё, ад якога можна стаць вар'ятам. Шчасьце – як паветра, мы яго ня бачым, але ж адчуваем.

Тэкст: Воля Гарапучык, Generation.by