Н.Кудрэйка: Розныя артысты "Re:Песняры"

Пазаштатны эксперт Надзея Кудрэйка пра праект "Re:Песняры": "Мяне ўвогуле зачапіла гэтая вакальная праблема. Па-мойму, многія проста не ведалі, якім голасам спяваць, якім тэмбрам, у якой танальнасці ды ў якім вобразе".

Традыцыйна альбом-трыб’ют – вельмі прыцягальная для аматараў музыкі справа. Заўсёды цікава, як можна да непазнавальнасці змяніць старую песню, як можна знайсці ў ёй новы сэнс, як можна перакласці старадаўні твор на мову сучасных аранжыровак і тэхнічных дасягненняў. Але чым большага чакаеш, тым болей і расчароўваешся. Для трыб’ютаў звычайная справа. Не многія музыканты здольныя аддаць усе сілы, час і эмоцыі, каб зрабіць шэдэўр дзеля ўдзелу ў "нейкім" праекце – і таму з’яўляюцца запісы, што найбольш дакладна характарызуюцца словам "дзяжурныя". І таму – не маючы ўдалай ідэі – чыста фармальна мяняюць песні стыль і жанр. (Бо проста прыгожа пераспяваць лічыцца некамільфо). І таму калі на альбоме-трыб’юце ёсць адзін-два ўдалыя, а не дзяжурныя каверы, то гэта ўжо добра.

Відавочныя рэчы я напісала дзеля таго, каб трохі апраўдаць расчараванне ад гэтага канкрэтнага праекта – расчараванне пасля чакання вялікага стоса новых беларускіх якасных запісаў, што запоўняць сабою эфіры і таксама будуць любімыя слухачамі. Не атрымалася. Паўтаруся, гэта звычайная гісторыя для трыб’ютаў. Так што паглядзім на тое, што ёсць, ужо са спакойнымі эмоцыямі. Радасная неспадзяванка, лепшы трэк альбома – група DeTroit з "Чырвонай ружай". Насамрэч атрымаўся кавер, насамрэч яго хочацца слухаць, насамрэч атрымалася новая кампазіцыя без кардынальнага "здзеквання" на базе таго, што і закладзена ў гэтым творы – простай эстраднай песні без якогасьці намёка на этнічнасць, эпічнасць і г.д. Як на мой густ, то вось гэтая "кафэшантаннасць", як той казаў, кабарэтнасць маглі б быць даведзеныя да большага бляску, а то падалося, што шаблонна-джазавым сканчэннем песні музыканты быццам бы прабачаюцца, быццам заяўляюць – гэта джаз! Мы спяваем джаз! Каб людзі не пераблыталі, і не падумалі, што гэта проста прыгожая песня.

Астатнім настолькі трапіць у кропку з ідэяй, ды і ўвасабленнем ідэі, не ўдалося. Зміцер Вайцюшкевіч мог бы проста душэўна пераспяваць "Вераніку", і было б цудоўна – аднак праспяваў менавіта "дзяжурна", ды й аранжыроўка таксама створана па стандартнай схеме. Крыху недаробленая да ідэалу работа. Канешне, на фоне некаторых іншых вакалістаў Вайцюшкевіч праспяваў выдатна. Мяне ўвогуле зачапіла гэтая вакальная праблема. Па-мойму, многія проста не ведалі, якім голасам спяваць, якім тэмбрам, у якой танальнасці ды ў якім вобразе. Ці так аўтарытэт арыгіналу на іх ціснуў, ці настолькі ў галаве ўжо моцна гучыць гэты арыгінал, што міжволі спрабуеш яму адпавядаць, але не атрымліваецца? (Вось чаму тут і выйгрышна гучыць DeTroit – бо спяваў сваім голасам.) Ад таго і многія гучаць няўпэўнена, з дрыжыкамі, з няправільнай інтаніроўкай і фальшывымі нотамі, з раптоўнымі заменамі спеўнай фразы на рэчытатыў і заменай свайго брутальнага вакалу на нейкае панаўдзіцячае сюсюканне. (Гэта з улікам і тых трэкаў, што не ўвайшлі ў афіцыйны рэліз).

Больш-менш нармальна, але па-прахадному нармальна, не надта цікава для мяне гучаць трэкі SP Kava&Angst, Akana, Re1ikt, TonqiXod. Больш сімпатычныя версіі Akute– калі б не такі няўпэўнены вакал і недадуманы эмацыйны вобраз, і BosaeSonca – калі б не задумвацца, пра што ж пяецца. Асабіста я ў вершы "Ты мне вясною прыснілася" не бачу аніяках падставаў для трылера, дэпрэсіі і суіцыдных думак. А BosaeSonca гучыць менавіта так.

Што яшчэ не радуе – памылкі ў беларускім вымаўленні. Не тое, што я занадта ўслухоўвалася ў кожнае слова, але пастаянныя "нЕ мог, нЕ вернешся, нЕ стой..." перыядычна чапляліся за вуха. Сяргей Пукст з нявыдадзенага – "ціпер", "ні мог".... Дарэчы, з гэтага невыдадзенага шкада менавіта Пукста – прадуманая форма, адчуваецца павага да песні, менавіта да гэтай прыгожай мелодыі, якая дазваляе так цікава сябе круціць. І зместу песні нішто не супярэчыць. А для астатніх – мо, і лепей, што іх каверы не ўвайшлі ў рэліз. Не самыя ўдалыя запісы гэтых таленавітых выканаўцаў. Хаця для статуснасці самога праекта, канешне, не перашкодзіла б мець паболей разнастайных трэкаў.

Карацей, добрая задумка – з цікавым падборам выканаўцаў, з асноўным песенным блокам і трыб’ютным дэсертам у выглядзе рэпа, этна-джаза і хора. Магло б атрымацца зусім няблага, асабліва ў параўнанні з даўнім альбомам "Песнярок", які мала што пакінуў для вечнасці. Аднак усё ж непрыемна здзівіла такое абыякавае стаўленне артыстаў да гэтай працы. Адна справа калі б не было цікавай ідэі, ну вось проста не прыйшла Муза! – але з прафесійнага пункта погляду ўсё зроблена, запісана, праспявана на вышэйшым узроўні. А тут даводзіцца дзівіцца нячыстым нотам, прымітыўным аранжыроўкам, дрэнным запісам. Не буду разважаць, чаму такое стаўленне, тлумачэнні, мабыць, ёсць. Трохі шкада. Аднак усё ж з альбома я вынясу некалькі кампазіцый, што могуць гучаць у эфіры– DeTroit, Вайцюшкевіч, Akute і BosaeSonca.

Оценка: 6 из 10

Прочитать рецензии "штатных" экспертов и ПРОСЛУШАТЬ этот альбом вы можете здесь.

Об авторе:

Журналист, работает на Белорусском радио. Родилась и живет в Минске. Дипломированный математик и филолог. В прошлом автор передач о рок-музыке "Яшчэ не вечар", "Сонца ў вочы", "Тры акорды" и т.д. Много лет была автором передачи об авторской песне "Моя музыка", а также организатором и ведущей фестивалей "Травеньскія вечары аўтарскай песьні".