"Аляксандра і Канстанцін": "Песня "My Galileo" да гэтага часу працуе на нас" (+фота)

"Аляксандра і Канстанцін" святкуюць 15-годдзе! Пры ўдзеле запрошаных музыкаў дуэт упершыню дасць клубны канцэрт 1-га траўня, дзе прэзентуе альбом "М1". Напярэдадні выступу музыкі зазірнулі ў студыю "Еўрарадыё". Першыя прадстаўнікі Беларусі на Еўрабачанні прааналізавалі конкурс, распавялі Еўрарадыё пра будучы "сольнік", працу ў Фінберга і канцэрты "За Беларусь".

"МЫ УДЗЕЛАМ У "ЕЎРАБАЧАННІ" НІКОЛІ НЕ КАРЫСТАЛІСЯ"

– У гэтым годзе вы зноў вырашылі паспрабаваць сябе на "Еўрабачанні"...

Аляксандра: Так, мы падавалі заяўку. Песню "A Song In Excess" запісалі за адну ноч! І гэтых намаганняў не шкадуем, таму што інакш яна праляжала б яшчэ доўга і не ўвайшла б у дыск.

– Вы сочыце за "Еўрабачаннем"? Перажываеце?

Аляксандра: Так! Толькі не перажываем, а наадварот – расслабляемся! Збіраемся з сябрамі, глядзім з чыпсамі, з півам і піцай – гэта ўжо стала традыцыяй!

Канстанцін: Выдам сакрэт: часам Аляксандра бярэ лісточак, запісвае балы і ўсё пералічвае. Мы заўсёды – за нашых, мы за ўдзел Беларусі ў "Еўрабачанні". І рана ці позна нехта з беларусаў пераможа!

Аляксандра: Так, як было ў Фінляндыі: 50 гадоў бралі ўдзел і на 51-ы перамаглі.

– Хто з нашых удзельнікаў конкурсу вам больш за ўсё спадабаўся за гэтыя гады?

Аляксандра: Напэўна, бліжэй за ўсё нам быў Пеця Ялфімаў, паколькі ён быў у складзе нашай каманды на "Еўрабачанні-2004", у групе бэк-вакалу. За ім мы сачылі больш за ўсё.

– Удзел у конкурсе неяк дапамог вам?

Аляксандра: Мы гэтым становішчам ніколі не карысталіся. Проста імкнуліся ствараць музыку з улікам паправак, якія ўнёс конкурс. Аўтэнтычныя беларускія песні практычна не ратаваліся на радыё. І не ратуюцца да гэтага часу. Таму мы сталі шукаць для іх сучасную, чароўную аранжыроўку. "Еўрабачанне", безумоўна, пашырыла наша светаўспрыманне.

Канстанцін: Наша музычная кар'ера паступова ішла ўверх. Для нас і ўдзел у "Еўрабачанні", і яго вынікі былі своечасовымі. Песня "My Galileo" да гэтага часу працуе на нас. Нас да гэтага запрашаюць на карпаратывы менавіта для таго, каб мы выканалі там гэтую песню!

"СОТНІ ДОЛАРАЎ У МЕСЯЦ ТРАЦІЛІ НА ТАКСІ"

– Ці пазнаюць вас, калі выбіраецеся пагуляць?

Аляксандра: Так, пазнаюць. Не магу сказаць, што гэта зусім ужо непрыемна. Але, вось, калі гэта адбываецца ў краме, і людзі зазіраюць да цябе ў кошык, а потым яшчэ ў чарзе абмяркоўваюць, каго яны пазналі... Гэта, вядома, выпрабаванне.

Канстанцін: Пасля "Еўрабачання" мы купілі сабе аўтамабіль, інакш немагчыма было перасоўвацца па горадзе. Мы сотні долараў у месяц трацілі на таксі, каб не карыстацца грамадскім транспартам.

– Вы адны з нямногіх фолк-выканаўцаў апынуліся блізкімі да афіцыйнай эстрады. Якая ваша асабістая або творчая якасць адыграла на гэтую карысць?

Аляксандра: Усё пачалося з перамогі на "Славянскім базары". А паколькі мы працавалі ў аркестры ў Міхаіла Фінберга, нас запрашалі на TV, было шмат інтэрв'ю. З гэтага ўсё і пачалося.

– Раскажыце пра працу ў Фінберга. Міхаіл Якаўлевіч – "бацька" аркестрантам або суровы начальнік?

Аляксандра: Фінберг – чалавек патрабавальны і строгі. Любіць, калі парадак. Мы прапрацавалі ў аркестры 5 гадоў. Ведаеце, цыклічнасць у жыцці? 5 гадоў – гэта нейкі пэўны цыкл, калі можна затрымацца на адной працы. Гэты цыкл спрацаваў і ў нас. Не было канфлікту, ніхто не сварыўся. Проста ў адзін цудоўны дзень здарылася такая сітуацыя, калі мы сустрэліся, і Міхаіл Якаўлевіч сказаў: "Вы самастойныя музыкі, у вас усё ў парадку і з рэпертуарам, і з гастролямі. Папрацавалі разам – давайце папрацуем паасобку". Ніхто ні на каго крыўды не трымае, і брудную бялізну мы публічна не мыем.

БЫЛО ЎСЯКАЕ: КУБКІ БІЛІ, ТАБУРЭТКІ КІДАЛІ!

– Пагаворым пра альбом. Назва "М1" – гэта метафара?

Аляксандра: М1 – гэта дарога, бо музыкі заўсёды ў дарозе! Трэць свайго жыцця мы праводзім у сваёй любімай машыне. Звычайна едзем на гастролі, глядзім у акно, і я толькі паспяваю схапіцца за дыктафон, калі прыходзяць нейкія радкі і музычныя думкі. З намі ездзіць наш сабака, якому, дарэчы, прысвечаная адна кампазіцыя на альбоме.

– Якая канцэпцыя альбома?

Аляксандра: На наш погляд, на пласцінцы няма ні адной падобнай песні. Музыка вельмі разнапланавая! У "М1" увайшлі песні на рускай, беларускай і англійскай мовах і інструментальныя кампазіцыі. У цэлым, гэта вельмі пазітыўная і жыццесцвярджальная музыка.

– Ці мае значэнне парадак, у якім размешчаныя песні? Ці гэта проста зрэз апошняга, чым жыве дуэт?

Канстанцін: Мы рэальна ўзгаднялі трэк-ліст! Мы шмат разоў змянялі паслядоўнасць, слухалі...

Аляксандра: Ну скажы шчыра: кубкі білі, табурэткі кідалі!

Канстанцін: Было ўсялякае! Гэты альбом збіраўся даволі доўга, а стрэліў і матэрыялізаваўся вельмі лёгка. За апошнія паўгода было вельмі шмат канцэртаў і ганарараў, і мы дазволілі сабе наняць студыю і процьму часу правесці там.

Што тычыцца кампазіцый, натуральна, беларускамоўныя песні далі нам дарогу ў жыццё і адкрылі нам музычныя дзверы на розныя пляцоўкі. Таму ільвіная доля на дыску – беларускія песні.

– Чаму тады вырашылі заспяваць на рускай мове?

Канстанцін: Набалела, разумееце? Гэтыя песні заўсёды нараджаліся і клаліся на палічку. А цяпер мы з Аляксандрай вырашылі: навошта дабру прападаць – і запісалі іх. Нашы песні – гэта нашы дзеці. І, калі б мы іх не запісалі, нам было б цяжка хадзіць з гэтым далей. Гэта як цяжкая торба за плячыма! Як толькі мы іх запісалі, нам адразу стала лягчэй жыць.

КАНСТАНЦІН ВЫРАШЫЎ САМ РАСКАЗАЦЬ ПРА КОЖНУЮ З ПЕСЕНЬ АЛЬБОМА:

Песня "Арол" была выдадзеная на нашым першым дыску ў 2001 годзе. З аўтэнтычна-акустычнага выканання яна стала фатальнай. Калі мы яе запісалі – па энергетыцы і па падачы самі для сябе правялі паралелі з U2.

Перааранжыраваная для гэтага альбома была і песня "Масленіца". Яна атрымалася больш святочнай і кірмашовай. І, як бачна з справаздач, у "масленічны" перыяд яе проста "закручваюць" радыёстанцыі.

"Коледа, бегла Колядка" без усякай дапамогі сяброў стала лідарам па запампоўцы на адным з вядомых музычных парталаў.

"У садзіку-Вінаградзіку" – наша адкрыццё, паколькі гэта беларуская народная песня ў нашай апрацоўцы. Аляксандра пачула яе ў выкананні бабулі Еўдакіі Зуевай, з-за чаго "адбыўся ўдар электрычным токам".

"Коцікі Вярбовыя" – песня ў стылі боса-нова. Гэта асаблівы момант для нас, бо звычайна мы выконвалі альбо свае песні, альбо народныя. Гэта першая аўтарская кампазіцыя, напісаная Уладзімірам Карызнай і Уладзімірам Карызнай-малодшым.

"Вслед за мечтой" прысвечаная перамозе Максіма Мірнага на Алімпіядзе ў Лондане.

"Arisha Boogie" – песня-пасвячэнне нашаму сабаку. Мы ўзялі яго ў гадавальніку, і цяпер усім кажам: не бойцеся метысаў! Гэтая песня стаіць у Аляксандры рынгтонам на мой выклік, і Арыша ўжо ведае, што гэта я тэлефаную – віляе хвастом і радуецца. І гэта ўжо не першы раз, калі жывёлы натхняюць нас на стварэнне музыкі.

"Road М1" – інструментальная гітарная кампазіцыя, якая шмат гадоў не давала мне спакою. Мы не вытрымалі і вярнуліся да англамоўнага рэпертуару. "A Song In Excess" – песня, якую мы напісалі для "Еўрабачання".

"НА ПРЭЗЕНТАЦЫІ НАШАГА ПЕРШАГА ДЫСКА ГРАЎ БУБНАЧ "ЛЯПИСА ТРУБЕЦКОГО" АЛЯКСАНДР СТАРАЖУК"

– Ці плануеце выкласці альбом у інтэрнэт?

Аляксандра: Некаторыя песні ўжо ёсць у інтэрнэце. Кажуць, што цяпер не сучасна "грымець" дыскамі, усе любяць спампоўваць і слухаць. Але асабіста мне прыемна ўзяць у рукі дыск любімага выканаўцы. Спампоўкай гэтыя адчуванні не заменіш!

– 1 мая вы прэзентуеце "М1", і гэта будзе ваша першая клубная прэзентацыя за 5 гадоў. Што да яе рыхтуеце?

Канстанцін: Пачнуць канцэрт нашы сябры, вялікім складам выступіць гурт "Баржомі". Гэта студыйныя музыкі і, як правіла, іх вельмі рэдка можна ўбачыць на канцэртах. А потым мы выйдзем, разам са Славам Сергіенка, Аляксандрам Старажуком і Дзмітрыем Хаменка. Ударнік "Ляпіса Трубяцкога" Аляксандр Старажук, дарэчы, граў яшчэ на прэзентацыі нашага першага дыску – "За лихими, за морозами" – а гэта было 15 гадоў таму!

Аляксандра: Унікальнасць жывога выступу ў тым, што ні адна яго секунда больш не паўторыцца! Таму трэба ўмець лавіць гэтую кожную секунду і атрымліваць кайф!

– А якія інструменты вы сам асвоілі з тых часоў, як вырашылі, што голасу і гітары ўжо недастаткова?

Аляксандра: Заўсёды добра, калі нешта заахвочвае вучыцца новаму. Калі б з намі заўсёды ездзіў склад, можа, я б ніколі не ўзяла ў рукі флейту, акарыну або гармонік! А так – патрэба прымусіла. Цяпер я ўмею знаходзіць 5-6 прыгожых нот і ўплятаць іх у аранжыроўку.

Канстанцін: А я набыў шмат розных гітар. Напрыклад, першапачаткова для песні "Арол" трэба было навучыцца граць на 12-струнцы. Да таго ж, я асвоіў домру, турэцкі інструмент саз, казахскую домбру.

"У НАС НЕ БЫЛО СЕРЫІ КАНЦЭРТАЎ "ЗА БЕЛАРУСЬ!"

– Як вы лічыце, музыка – гэта проста дэкарацыя, якая існуе для задавальнення, або яна можа змяніць грамадства да лепшага?

Аляксандра: Для нас гэта задавальненне, але не дэкарацыя. Гэта наш стыль жыцця. Наша задавальненне транслюецца праз музыку, і ператвараецца ў задавальненне для іншых людзей, якім падабаецца гэтая музыка. Вось гэта і змяняе свет – не праз лозунгі і навучанні.

– Якія пытанні вам часцей за ўсё задаюць людзі?

Канстанцін: Калі людзі бачылі нас толькі па тэлевізары, а потым прыходзілі на канцэрт, то часцей за ўсё дзівіліся: "Аляксандра! Як жа гэта Вы такая маленькая?!"

Аляксандра: Першы час у нас усе пыталіся: "А вы брат і сястра?" А яшчэ людзі часта казалі, што той факт, што мы паехалі на "Еўрабачанне", вырашылі толькі грошы. Але наогул, гэта добра, што ў артыста ёсць легенда. Ты ж не павінен быць раскрыты ўсім на 99%!

– Многія з найбольш актыўных фанатаў беларускай музыкі неўзлюбілі вас за тое, што вы выступілі на канцэртах "За Беларусь". Ці быў у вас выбар, выступаць там ці не? І не шкадуеце, што выступілі?

Аляксандра: У нас не было серыі такіх канцэртаў. Быў адзін канцэрт у Віцебску, куды нас запрасіў тэлеканал АНТ. І яшчэ адзін канцэрт падчас працы ў Міхаіла Фінберга. Ну, а што мы скажам? "Міхаіл Якаўлевіч, а гэты канцэрт не для нас!"?

Калі хтосьці змяніў да нас сваё стаўленне, значыць, такія мы ім былі дарагія. Вось у гэтым і выяўляецца прыхільнасць да цябе і добрае стаўленне. Калісьці, у 2003 годзе, у пік падрыхтоўкі да "Еўрабачання", у нас з'явілася столькі сяброў... Сярод журналістаў, музыкаў і калямузычных дзеячаў... Усе хацелі быць з намі і патрапіць у каманду. Мінула "Еўрабачанне", мы вярнуліся сюды – з намі засталося пэўнае кола людзей. І гэта добра, што ўся шалупіна адпала.

Тут тое ж самае. Інакш, як такое можа быць? Калі людзям падабалася музыка, яны сачылі за нашымі інтэрв'ю, і калі мы ім былі дарагія, як артысты, то для гэтых людзей зусім не важна, за Беларусь, Украіну ці Балгарыю быў гэты канцэрт. Мы засталіся сабой, і нашы песні засталіся тымі ж.

Тэкст: Міра Шульц, "Еўрарадыё"
Фота: "Еўрарадыё", з асабістага архіва Аляксандры і Канстанціна